Apokryf o Wcieleniu na Święta Bożego Narodzenia

W samym sercu wiary chrześcijańskiej znajduje się głęboki paradoks, z którego czerpie ona swoją niekończącą się żywotność. Przez wieki wywoływał on jednocześnie sprzeczne reakcje u tych, którym przyszło się z nim zmierzyć – z jednej strony rozpalał zachwytem umysły wierzących, a z drugiej strony budził lekceważący niesmak niewierzących. Jego przemożna siła udziela się nam również w Święta Bożego Narodzenia, skłaniając nas do refleksji nad sensem tej niezwykłej tajemnicy, co do której nabraliśmy mylnego wrażenia, że została już przez nas oswojona: Bóg naprawdę stał się człowiekiem.

W moim wierszu starałem się stworzyć dla Czytelnika przestrzeń na spotkanie z paradoksem Wcielenia, w niezobowiązujący sposób nawiązując przy tym do tradycji apokryficznej. Już w starożytności istniała praktyka tworzenia tekstów pozakanonicznych, których autorzy usiłowali zapełnić luki w życiorysie Pana Jezusa, zwłaszcza gdy chodzi o Jego dzieciństwo, nieopisane zbyt obszernie przez Ewangelistów.

W tym kontekście zapraszam Cię, Drogi Czytelniku, do pochylenia się w ciszy nad poniższym utworem. Gorąco zachęcam jednak, abyś nie zatrzymywał się na samej literze, ale w modlitewnej zadumie poszedł dalej, starając się ujrzeć w Chrystusie na wskroś ludzkie rysy Bożego oblicza, nie tracąc z oczu Bożego blasku, który bije z Jego człowieczej twarzy.