Not a member yet? Sign up now
Skoro między ludźmi odwołującymi się do chrześcijaństwa, do Pisma Świętego, istnieje tak wiele różnic dotyczących doktryny, to z kim mamy być jedno i na jakich zasadach? Jak wprowadzać w życie ową jedność Kościoła, o której mówią Jezus i apostołowie? Jak to praktykować?
Problem toksycznych relacji duszpasterskich nie jest domeną wyłącznie pastorów-celebrytów z ogromnych zborów w Ameryce. Nadużycia duszpasterskie mogą pojawić się także w relacjach z pastorami, starszymi lub liderami czy misjonarzami nawet w bardzo małych wspólnotach. W niniejszym tekście chciałbym pochylić się nad pytaniem, na czym polegają takie nadużycia i jak rozpoznać, że jest się w toksycznej relacji duszpasterskiej.
Marzy mi się, aby wbrew dzisiejszemu światu i współczesnej kulturze nasze Kościoły na nowo mogły odkryć skarb, jakim jest cisza, zarówno ta zewnętrzna, jak i ta wewnętrzna. Chciałbym ujrzeć siostry i braci, którzy w równowadze potrafią czerpać nie tylko z bogactwa duchowości ekstraspektywnej, ale także introspektywnej. Pragnę widzieć wierzących, którzy dostrzegają w milczeniu wspaniałą okazję do zachwytu podczas przyglądania się twarzy ich Pana, nie przyczynę męczącego ich poczucia dyskomfortu. Z tego powodu starałem się zarysować, jakie trzy funkcje może pełnić cisza nie tylko w życiu pojedynczego chrześcijanina, ale i w życiu całego zboru.
Boża Chwała i Kościół łączą się ze sobą nie tylko w bezpośredni sposób. Kościół i chrześcijanie są również tymi poprzez których nie-Kościół oddaje Bogu chwałę. Uwielbienie Boga odbywa się zarówno w Kościele, jak i przez Kościół.
Wszystkie te wysiłki, żeby uczynić chrześcijaństwo fajnym, rozbijają się w moich oczach o jeden zasadniczy problem… chrześcijaństwo nie jest fajne. Można je oczywiście tak przyciąć, nagiąć i dopchnąć kolanem, żeby zmieściło się w ciasnych ramach fajności. Można zamalować niewygodne fragmenty grubą warstwą farby, albo zakryć kotarą i odsłaniać tylko wtajemniczonym. Ale na końcu okaże się, że powstała w taki sposób wersja wiary jest głęboko niesatysfakcjonująca i zostawia nas z pragnieniem czegoś więcej, co naprawdę odpowiada na najgłębsze potrzeby ludzkiego serca.
Podstawową funkcją wyznania wiary jest właśnie jasne określanie przekonań Kościoła. Szczególnie ważne jest to w dzisiejszych czasach, kiedy protestantyzm jest podzielony i kiedy głoszone są najróżniejsze poglądy w najdziwniejszych zestawieniach.
Czy używanie tego pojęcia przez rzymskich katolików jest wystarczającym przyczynkiem do tego, by wyrzucić słowo “Eucharystia” z naszego kościelnego słownika? Moim zdaniem nie, dlatego w ramach tego artykułu chciałbym przedstawić 5 najistotniejszych powodów, dla których Wieczerza Pańska bez przeszkód może być nazywana przez nas “Eucharystią”.
Gdzieś w środku tych zabaw i śpiewów, Aslan niepostrzeżenie się oddalił. A kiedy Królowe i…
Bóg dał nam objawienie stosowne do złożoności ludzkiej natury. Dlatego Pismo Święte mówi do nas…
Tytuł pewnego artykułu dotyczącego życia w zborze, który przeczytałem kilka miesięcy temu, bardzo zainspirował mnie…
Jestem dzieckiem ostatniej dekady minionego wieku. Osobą, której wczesne dzieciństwo minęło głównie na zabawach na…
To jeden z tych tekstów, który spieszę się napisać. Panuje dziś bowiem fatalne przekonanie, że…
Jeśli ktoś pyta mnie o największą pokusę kazalnicy lub ambony, odpowiadam bez wahania: słowa bez…
W poprzednim artykule próbowałem przedstawić swoją odpowiedź na pytanie “Czy chrześcijanin może i czy powinien…
– Hej! Słyszałem, że wasza grupa młodzieżowa organizowała ostatnio konferencję? Jak było? – Chwała Panu,…
