Not a member yet? Sign up now
Możesz próbować rozwiązać tajemnicę, jaką jest nasze życie, na własną rękę. Niektórzy także dzisiaj sięgają w tym celu po praktyki magiczne, inni znajdują sobie jakąś filozofię. Ale te ludzkie sposoby zawsze będą tylko błądzeniem po omacku. Tymczasem Bóg, Ten, który stworzył cię w konkretnym celu, sam podjął inicjatywę i przemówił do ciebie.
Boża Chwała i Kościół łączą się ze sobą nie tylko w bezpośredni sposób. Kościół i chrześcijanie są również tymi poprzez których nie-Kościół oddaje Bogu chwałę. Uwielbienie Boga odbywa się zarówno w Kościele, jak i przez Kościół.
Historia świata, jaki znamy, pewnego dnia dobiegnie końca. Dojdzie do tego jednak nie przez zmiany klimatyczne, wybuch potężnej bomby atomowej lub wypalenie się Słońca. Koniec świata będzie związany z powrotem Jezusa Chrystusa.
Jeśli chodzi o nasze zbawienie, jesteśmy całkowicie zdani na Bożą łaskę, ponieważ inicjatywa, by nam przebaczyć i nas zmienić, leży całkowicie po stronie Boga – jednak dobra wiadomość jest taka, że Bóg tę inicjatywę podjął!
Słowa Credo apostolskiego, którym się dzisiaj przyglądamy, u wielu czytelników mogą budzić pewne wątpliwości. “Wierzę (…) w święty Kościół powszechny, społeczność świętych.” (…) A jednak wiara w Kościół stanowi nieodłączną część wiary chrześcijańskiej.
Przed przyjściem Jezusa na świat działanie Ducha, choć różnorodne, przejawiało się w życiu nielicznych, wybranych przez Boga jednostek. Z drugiej jednak strony Stary Testament na wiele sposobów zapowiadał, że pewnego dnia Duch Boży zstąpi na wszystkich członków Bożego ludu.
Podobnie jak każde inne wydarzenie w życiu Chrystusa, wniebowstąpienie jest dla nas źródłem niezliczonych błogosławieństw. Wstępując do Ojca, Jezus nie wrócił po prostu do stanu, w którym był przed wcieleniem; uczynił coś o wiele więcej – wstąpił w górę jako Bóg-Człowiek, nie pozbywając się ludzkiej natury, lecz wynosząc ją do samego nieba.
Zmartwychwstanie naszego Pana ma dla nas tak wspaniałe skutki, że można by poświęcić im całą serię artykułów. Teraz jednak przyjrzymy się im jakby z lotu ptaka, tak byśmy mogli mieć jakieś ogólne poczucie tego, co tak właściwie Chrystus osiągnął, gdy opuścił grób.
W pewnym sensie każdy człowiek rodzi się po to, by umrzeć. Śmierć nie omija nikogo. Te słowa nabierają jednak szczególnego znaczenia w odniesieniu do Jezusa Chrystusa. Jego śmierć nie była jedynie smutną koniecznością; nie była też wypadkiem przy pracy, pokrzyżowaniem Bożego planu. Wręcz przeciwnie…
A jak daleko Bóg posunął się w zjednoczeniu z nami? Uszy, które od wieczności cieszył anielski śpiew “Święty, święty, święty!”, usłyszały wyzwiska tłumu krzyczącego “Ukrzyżuj Go, ukrzyżuj Go!” Ręce, które u zarania dziejów rozciągnęły niebiosa, zostały przybite do drzewa pospolitymi gwoździami. Oczy, które widziały przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, patrzyły zmęczone na płaczącą Matkę z wysokości krzyża. Usta, z których wydobyły się stwarzające wszechświat słowa, krwawiły spuchnięte, w milczeniu znosząc pohańbienie. W końcu serce, które ukochało ludzi przed założeniem świata, przestało bić za sprawą człowieka, który nie ukochał Boga.
Razem przyjrzymy się bliżej tajemnicy Wcielenia, niczym drogocennemu diamentowi naszej wiary. Z diamentami bywa tak, że naświetlone z różnych stron wyglądają zupełnie inaczej, eksponując coraz to nowe walory i zasoby piękna, które w sobie chowają. Przyjrzymy się Wcieleniu z 3 różnych stron, aby uzyskać wgląd w 3 powody, dla których nasz Pan przyszedł na ziemię jako człowiek.
Wcielenie Syna Bożego nie było tylko koniecznym warunkiem tego, by mógł umrzeć za nas na krzyżu; samo w sobie było jednym z warunków naszego zbawienia. Dzięki przyjęciu ludzkiej natury Jezus stał się jakby mostem łączącym niebo i ziemię.
Jezus kieruje uwagę ludzi na swojego Ojca w niebie, podtrzymując nauczanie Starego Testamentu o istnieniu jednego Boga. Jednocześnie co chwilę widzimy Go w sytuacjach albo słyszymy z Jego ust wypowiedzi, które coraz mocniej ukazują Jego samego jako Boga – jako osobę różną od Ojca, ale jednocześnie istniejącą z Nim w tajemniczej jedności.
Jeśli chcemy mówić o treści wiary chrześcijańskiej, musimy zacząć od mówienia o Bogu. To On jest źródłem wszystkich rzeczy; to On podtrzymuje istnienie świata i kieruje nim w najdrobniejszych szczegółach; to ukazanie Jego chwały jest ostatecznym powodem naszego istnienia. Bóg nigdy nie jest środkiem do celu – On sam w sobie jest zarówno początkiem, jak i celem.
Jestem przekonany, że rozważanie treści wiary chrześcijańskiej w tak uporządkowany sposób, jak proponuje to Credo apostolskie, mogłoby przynieść wiele korzyści zarówno naszym zborom, jak i nam jako indywidualnym wierzącym. Dlatego tym właśnie zamierzam się zająć w serii artykułów, którą rozpoczyna niniejszy tekst.
