Not a member yet? Sign up now
Reformatorzy i ich spadkobiercy, przyjmując zasadę sola Scriptura, twierdzili, że Biblia jako spisane Słowo Boże jest dla Kościoła hierarchicznie najwyższą i ostateczną instancją odwoławczą w sprawach wiary i moralności. Z uwagi na swoją naturę i pochodzenie, dla protestantów Pismo Święte jest też samouwierzytelniające się.
Wiadomość o zmartwychwstaniu może wyzwolić nas z okowów grzechu i śmierci. Wystarczy tylko, że uwierzymy, żebyśmy opuścili to więzienie. Ewangelista rzuca nam wyzwanie. Uwierzycie czy pozostaniecie więzieniu?
Chciałbym zaprosić cię drogi czytelniku do pogłębionej refleksji nad krzyżem i dziełem, którego dokonał na nim Jezus, bowiem dokonało się tam wyratowanie wierzących przed wiecznym potępieniem, ale też wiele więcej. W dalszej części tekstu znajdziesz zastosowanie śmierci Chrystusa w 8D, czyli w ośmiu wymiarach, co mam nadzieję pokaże nam jeszcze większą głębię tego wydarzenia i pozwoli po raz kolejny zachwycić się Jezusem Chrystusem.
Jedną z wielu tajemnic wiary chrześcijańskiej jest pozorna sprzeczność w Bożym charakterze. Pismo wyraźnie naucza, że Bóg jest po trzykroć święty, czyli oddzielony i niedostępny dla grzesznych ludzi, jednak równocześnie naucza, że ten sam Bóg jest także bliski, zstępujący a nawet utożsamiający się z grzesznikami. O tych dwóch aspektach Bożego charakteru dowiadujemy się również z tej historii spotkania Mojżesza z Bogiem.
W Kościele ewangelickim, do którego uczęszczam, mamy zwyczaj odmawiać podczas nabożeństwa Skład apostolski. Regularnie powtarzam zatem…
Raj, o którym śni piosenkarz, uwodzi naszą wyobraźnię pięknem i nęci nasz umysł prostotą, szcze-gólnie wtedy, gdy sami poszukujemy drogi wyjścia z piętrzących się życiowych trudności i zastana-wiamy się, czy szaleństwo, w którym tkwimy kiedykolwiek się skończy. Świat bez morderstw, chci-wości i głodu – czy nie powinniśmy właśnie o tym marzyć?
Żyjemy w świecie przesiąkniętym chaosem, ale to właśnie wśród chaosu najwyraźniej widać, to, co jest stabilne. Patrząc na eskalację konfliktów i strach świata przed przyszłością, naprawdę jesteśmy mu potrzebni, nie tylko jako zewnętrzni komentatorzy, ale też jako ci, którzy przynoszą realną nadzieję, potwierdzającą się w naszych słowach i czynach.
Zamiast z wyższością izolować się od kultury, która nie jest nam przyjazna, albo prowadzić walki o supremację w społecznej przestrzeni, skupmy się na aktywnym głoszeniu prawdy i otwieraniu naszych domów, łącząc w naszej retoryce bezkompromisową prezentację prawdy z łagodnością i łaskawością.
Wszystkie te wysiłki, żeby uczynić chrześcijaństwo fajnym, rozbijają się w moich oczach o jeden zasadniczy problem… chrześcijaństwo nie jest fajne. Można je oczywiście tak przyciąć, nagiąć i dopchnąć kolanem, żeby zmieściło się w ciasnych ramach fajności. Można zamalować niewygodne fragmenty grubą warstwą farby, albo zakryć kotarą i odsłaniać tylko wtajemniczonym. Ale na końcu okaże się, że powstała w taki sposób wersja wiary jest głęboko niesatysfakcjonująca i zostawia nas z pragnieniem czegoś więcej, co naprawdę odpowiada na najgłębsze potrzeby ludzkiego serca.
W wyobrażeniu przeciętnego chrześcijanina stworzony przez Boga wszechświat składa się zasadniczo z trzech części: nieba, ziemi i piekła. Jednak uważni czytelnicy Pisma Świętego odkrywają szybko, że biblijny obraz kosmosu jest nieco bardziej skomplikowany.
Chociaż ostatnie lata życia Raviego okazują się być dużo bardziej złożone, niż mógłbym sobie życzyć, pozostaje mi ufać, że charakteryzowana przez niego droga upamiętania z grzechu jest dokładnie tą samą, którą nieustannie przemierzał on sam.
Podstawowymi pojęciami, które wciąż wydają się nieść największą wartość poznawczą i porządkującą, wydają mi się konkretne tradycje konfesyjne: ewangelicyzm reformowany, luteranizm, metodyzm, baptyzm, pentekostalizm. Czasem może jednak być tak, że chrześcijanie przynależący do odmiennych tradycji konfesyjnych, mogą jednak odczuwać silną wspólnotę przekonań i wartości.
Mniej więcej od lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku w polskim użyciu zadomowiło się zapożyczone z angielskiego słowo “ewangelikalny”. Mamy zatem Ewangelikalną Wyższą Szkołę Teologiczną, profesor Zieliński pisze studium specyfiki religijnej protestantyzmu ewangelikalnego, wydawnictwo Credo wydaje książkę Ewangelikalizm polski wobec wyzwań współczesności. Czym jednak jest ewangelikalizm i czy jest synonimem tego co określa się jako “ewangeliczne chrześcijaństwo”?
Rozbicie współczesnego protestantyzmu na rozmaite nurty wyznaniowe oraz dalsze podziały w ramach poszczególnych konfesji wymusza na wszystkich chcących o nim mówić poszukiwanie terminów, które wyostrzą często nie do końca jasną klasyfikację poszczególnych Kościołów i nurtów. Zadanie to nie jest jednak oczywiście łatwe chociażby ze względu na zawiłości historii protestantyzmu.
Ani razu w swoich listach Paweł nie pisze o świecie duchowym po to, żeby zaspokoić ciekawość swoich czytelników, lecz zawsze albo po to, by na ich tle wyraźniej ukazać wyjątkowość, chwałę i całkowitą wystarczalność Chrystusa, albo po to, by zachęcić odbiorców do gorliwszego naśladowania Go w codziennym życiu.
