Marzy mi się, aby wbrew dzisiejszemu światu i współczesnej kulturze nasze Kościoły na nowo mogły odkryć skarb, jakim jest cisza, zarówno ta zewnętrzna, jak i ta wewnętrzna. Chciałbym ujrzeć siostry i braci, którzy w równowadze potrafią czerpać nie tylko z bogactwa duchowości ekstraspektywnej, ale także introspektywnej. Pragnę widzieć wierzących, którzy dostrzegają w milczeniu wspaniałą okazję do zachwytu podczas przyglądania się twarzy ich Pana, nie przyczynę męczącego ich poczucia dyskomfortu. Z tego powodu starałem się zarysować, jakie trzy funkcje może pełnić cisza nie tylko w życiu pojedynczego chrześcijanina, ale i w życiu całego zboru.

W naszym obrazie świata jest wiele do odzyskania. Niczym bohaterowie Srebrnego Krzesła, którym udało się wydostać z Podziemia, musimy na nowo przyzwyczaić się do światła słonecznego. Skonfrontować sceptyczne przekonania, które wchłonęliśmy latami żyjąc w „odczarowanej” rzeczywistości. Ujrzeć świat na nowo – jako znaczącą całość, misterne dzieło ręki Stwórcy, w którym także i my mamy swoje miejsce i cel. W którym cykliczność pór przypomina o śmierci i cudzie zmartwychwstania, a Bóg jest nieustannie obecny, choć często jego drogi wymykają się naszym analitycznym wysiłkom.

Historia o zbawieniu od grzechów, opowieść o wiecznej i niezmiennej nadziei dla nas, wielkiej miłości Boga do ludzi, odkupieniu Jego ludu, nie rozpoczyna się w estetycznej i pozbawionej trosk atmosferze. Opowieść ta ma swój początek w Betlejem, gdzie sam Bóg staje się człowiekiem, doświadczając odrzucenia i niesprawiedliwości od samego początku swojego ziemskiego życia.