Not a member yet? Sign up now
Nie jestem rzecznikiem cofania świata do tyłu. Internet, media społecznościowe i różne udogodnienia współczesnego świata mają wiele oczywistych zalet. Jednak ze względu na to, że tak wiele rzeczy odbywa się dziś łatwo i natychmiastowo, powinniśmy tym bardziej starać się kultywować cnotę cierpliwości. Wszystko bowiem, co naprawdę ważne i cenne, wymaga czasu i oddania.
Uważam, że bardzo dobrą praktyką jest możliwość opowiedzenia innym swojej historii zbawienia. W zborach, w których miałem przywilej być członkiem, każda osoba, która wyrażała pragnienie bycia ochrzczonym musiała przejść kurs przygotowujący do tego wydarzenia oraz powiedzieć swoje świadectwo przed Kościołem. To zawsze wywoływało stres u tych, którzy mówili je po raz pierwszy, ale też zawsze kończyło się wielką radością z tego, że można było opowiedzieć innym to, jak Bóg zmienił moje życie. Jak dobrze opowiedzieć swoje świadectwo? W niniejszym tekście znajdziesz kilka wskazówek na ten temat.
(…) w tej historii ostatecznie każdy z nas jest Onezymosem. Każdy z nas przez życie w grzechu uciekł od Boga, który, jako nasz prawowity właściciel, ma wszelkie prawo, by nas ukarać. Jeśli jednak spotkamy na swojej drodze Chrystusa…
Prawdziwych naśladowców Chrystusa można poznać po tym, że są świadomi swojej grzeszności oraz potrzeby Bożego przebaczenia. Nawrócenie — odwrócenie się od swoich grzechów i zwrócenie się do Boga — nie ma miejsca jedynie na początku naszego chrześcijańskiego życia. Przeciwnie, całe życie chrześcijanina jest ciągłym nawracaniem się, wyznawaniem swoich grzechów oraz doświadczaniem na nowo Bożej łaski.
Istnieje dziś silna pokusa, by na pandemię spuścić po prostu zasłonę zapomnienia. Zamknąć ten rozdział i wyprzeć go z pamięci, wrócić do normy, jak gdyby nic się nie stało, pozbyć się zooma i przejść wreszcie do planów, które przerwał nam koronawirus. Jednak jeżeli mamy nie zmarnować pandemii, jak brzmiało popularne na początku 2020 roku w chrześcijańskich kręgach hasło, musimy wyciągnąć z niej wnioski.
Jako chrześcijanie żyjący w XXI wieku znajdujemy się w wyjątkowej sytuacji, ponieważ każdy z nas może czytać Pismo Święte samodzielnie, we własnym języku. To przywilej, którego nie mieli nasi bracia i siostry przez większą część historii Kościoła! Wiele osób nie wie jednak, jak zacząć z tego przywileju korzystać. Przeczytać całą Biblię od deski do deski? Każdego dnia wybierać losowy fragment i rozważać go przed snem? I skąd możemy wiedzieć, że interpretujemy Biblię prawidłowo? W znalezieniu odpowiedzi na te i inne podobne pytania może ci pomóc poniższych dziesięć zasad…
Wydaje się, że istnieje wśród chrześcijan podświadome poczucie, że życie chrześcijańskie powinno przynieść natychmiastową odporność na pewne kategorie pokus i wątpliwości – a zwłaszcza te związane z treścią wiary. Jednak takie postrzeganie wynika z głębokiego niezrozumienia natury pokus i daleko mu do rzeczywistości, którą obserwujemy w życiach bohaterów Biblii. W przyjęciu tak postawionych oczekiwań ujawnia się fałszywe wyobrażenie o procesie uświęcenia, a momentami też pewna doza oszustwa. Bo czasami łatwiej jest wypierać pewne problemy, niż faktycznie się z nimi zmierzyć
To trochę tak, jakby jakiś człowiek 1 września 1939 roku wzywał Polaków do poddania się Niemcom, mówił, że walka jest z góry przegrana i lepiej pójść do nich na wygnanie i troszczyć się o ich dobrobyt niż z nimi walczyć. Myślę, że takie postawienie sprawy pozwala nam zrozumieć oburzenie Judejczyków.
Obawiam się tego, że niemała liczba osób, szczególnie wychowywanych w tym środowisku, może całe życie uczestniczyć w życiu Kościoła, a jednocześnie zmierzać wprost na wieczne potępienie. Z zewnątrz mogą wyglądać na solidnych, pobożnych chrześcijan — zaangażowanych w służbę, ochrzczonych w wieku świadomym, głośno śpiewających pieśni, z dużą Biblią płożoną na krześle, jednocześnie będąc w stanie potępienia za względu na poleganie w kwestii zbawienia na tych wszystkich zewnętrzych rzeczach — bardzo ważnych w życiu chrześcijanina, ale bezużytecznych w kwestii zbawienia dla niewierzących. Apostoł Paweł takich ludzi nazywa wrogami krzyża chrystusowego.
Żyjemy w świecie przesiąkniętym chaosem, ale to właśnie wśród chaosu najwyraźniej widać, to, co jest stabilne. Patrząc na eskalację konfliktów i strach świata przed przyszłością, naprawdę jesteśmy mu potrzebni, nie tylko jako zewnętrzni komentatorzy, ale też jako ci, którzy przynoszą realną nadzieję, potwierdzającą się w naszych słowach i czynach.
Zamiast z wyższością izolować się od kultury, która nie jest nam przyjazna, albo prowadzić walki o supremację w społecznej przestrzeni, skupmy się na aktywnym głoszeniu prawdy i otwieraniu naszych domów, łącząc w naszej retoryce bezkompromisową prezentację prawdy z łagodnością i łaskawością.
Chociaż ostatnie lata życia Raviego okazują się być dużo bardziej złożone, niż mógłbym sobie życzyć, pozostaje mi ufać, że charakteryzowana przez niego droga upamiętania z grzechu jest dokładnie tą samą, którą nieustannie przemierzał on sam.
Ile jest jednak rzeczy, w które możemy wierzyć, tyle jest tych, w które możemy wątpić, toteż wielką ulgę można odnaleźć w świadomości, że w naszych wątpliwościach nie jesteśmy sami, ale możemy przez nie przejść z kimś, komu na nas zależy.
Może nie żyjemy tą historią, którą zaplanowaliśmy dla siebie na rok 2020. Ale w tym jest klucz – musimy spojrzeć na rzeczywistość szerzej niż przez pryzmat własnych planów. Może nie byliśmy w tym roku tak aktywni, jak byśmy chcieli. Może musieliśmy zostać na dłużej w jednym miejscu, widząc za oknem dokładnie ten sam widok, co poprzedniego dnia. Jednak z Bożej perspektywy nie był to czas zmarnowany.
Póki żyjemy na ziemi, w ciele, będziemy co jakiś czas przypominać sobie o istnieniu naszych blizn i o tym, co je spowodowało. Ale kiedyś otrzymamy od Boga zupełnie nowe ciało, gdzie nie będzie już na to miejsca. (…) Nie ma słabości, których Bóg nie może przezwyciężyć i to On finalnie uzdalnia nas do pełnienia jego dzieł zarówno dzięki naszym temperamentom jak i pomimo nich.
