Not a member yet? Sign up now
Wbrew niektórym opiniom, pornografia nie posiada żadnych pozytywnych zastosowań, zwłaszcza jeśli chodzi o “bezkolizyjne” rozładowanie nagromadzonego napięcia seksualnego czy doedukowanie się w kwestiach seksualnych. Przeczy wszelkim wartościom moralnym, niszczy społeczeństwa i ludzi jako jednostki, a obecnie niestety silnie wpływa na kształtowanie się kultury głównego nurtu.
Istnieje dziś silna pokusa, by na pandemię spuścić po prostu zasłonę zapomnienia. Zamknąć ten rozdział i wyprzeć go z pamięci, wrócić do normy, jak gdyby nic się nie stało, pozbyć się zooma i przejść wreszcie do planów, które przerwał nam koronawirus. Jednak jeżeli mamy nie zmarnować pandemii, jak brzmiało popularne na początku 2020 roku w chrześcijańskich kręgach hasło, musimy wyciągnąć z niej wnioski.
W sytuacji złożonej manipulacji i masowej propagandy są dwie rzeczy, które możemy zrobić. Pierwsza to tym większe zaufanie Temu, który jest Prawdą, weryfikowanie wiadomości o tym, co dzieje się na świecie, trwanie w modlitwie i Słowie Bożym, dbanie o właściwe priorytety oraz unikanie kompulsywnego karmienia się wątpliwej jakości wiadomościami, zwłaszcza jeśli zaniedbujemy przez to swoje życie duchowe. Druga to wyczulenie swoich zmysłów na techniki manipulacji treścią i zbudowanie sobie systemu obronnego. I zarówno w jednym, jak i w drugim przypadku – wyzbycie się własnej pychy.
Wczoraj wieczorem do późna przeglądałem doniesienia na portalach informacyjnych i wertowałem Twittera. Kiedy się kładłem, było już właściwie jasne, że obudzę się w innej rzeczywistości. Rzeczywistości, w której Rosja dokonuje zupełnie jawnej inwazji na Europejskie państwo. Nie są to już „zielone ludziki”, wojna hybrydowa i oficjalne umywanie rąk, ale atak na skalę, jakiej od dekad mieliśmy szczęście nie oglądać w naszej części świata. Kiedy tak nerwowo odświeżałem Twittera i dodawałem kolejnych ekspertów do listy obserwowanych, w uszach dźwięczały mi słowa piosenki Kwiatu Jabłoni: “I nie wiem o czym myśleć mam / Żeby mi się przyśnił taki świat / W którym się nie boję spać”.
Porównywanie siebie z innymi, budowanie poczucia własnej wartości na swoich talentach czy hobby, trzymanie się kurczowo ideologii, przywiązanie do ludzi … to jedynie kilka rzeczy, na których budujemy swoją tożsamość. Czy jednak zaspokajają one nasze wewnętrzne pragnienie? Co jeśli jestem dziwny i nie jestem w stanie uchwycić się żadnej z powyższych rzeczy? Czy kiedykolwiek będę mógł to zaakceptować? Co mam wtedy robić? Na te i inne pytania odpowiadam jako osoba … w spektrum autyzmu.
Doniesienia ze szkół rezydencyjnych zdają się świadczyć bardziej o usilnych próbach zrobienia z dzieci duchowo-martwych europejskich jednostek chrześcijańskopodobnych, wiedzących jak się przeżegnać i kiedy obchodzi się Boże Narodzenie, niż realnie wierzących, oddanych Bogu i zbawionych chrześcijan, chcących podążać za Chrystusem.
Popularności twórczości Tolkiena towarzyszy inne fascynujące zjawisko — czytają go rzesze ludzi różniących się niezmiernie wiekiem, pochodzeniem, wykształceniem i światopoglądem. Jest ulubioną lekturą zbuntowanych nastolatków oraz statecznych ojców. Upodobali go sobie przedstawiciele skrajnej prawicy, ale był też odczytywany lewicowo. Jest ukochaną lekturą wielu religijnych chrześcijan, ale i inspiracją dla artystów o antyreligijnym światopoglądzie. Stał się częścią popkultury, ale czytają go też wyrafinowani intelektualiści.
Konflikt izraelsko-palestyński póki co się nie zatrzymuje. Trwa od wielu dekad i co pewien czas eskaluje na nowo. Znajdujemy się w czasie kolejnej z takich eskalacji. Jak powinni się w tym wszystkim zachować chrześcijanie? Kogo wspierać? Co mówi o tym Biblia? Postaram się krótko odpowiedzieć na te i inne pytanie z mojej własnej perspektywy oraz zmierzyć się z kilkoma popularnymi twierdzeniami dotyczącymi tego konfliktu, które pojawiają się w środowisku ewangelikalnym.
Raj, o którym śni piosenkarz, uwodzi naszą wyobraźnię pięknem i nęci nasz umysł prostotą, szcze-gólnie wtedy, gdy sami poszukujemy drogi wyjścia z piętrzących się życiowych trudności i zastana-wiamy się, czy szaleństwo, w którym tkwimy kiedykolwiek się skończy. Świat bez morderstw, chci-wości i głodu – czy nie powinniśmy właśnie o tym marzyć?
Żyjemy w świecie przesiąkniętym chaosem, ale to właśnie wśród chaosu najwyraźniej widać, to, co jest stabilne. Patrząc na eskalację konfliktów i strach świata przed przyszłością, naprawdę jesteśmy mu potrzebni, nie tylko jako zewnętrzni komentatorzy, ale też jako ci, którzy przynoszą realną nadzieję, potwierdzającą się w naszych słowach i czynach.
Zamiast z wyższością izolować się od kultury, która nie jest nam przyjazna, albo prowadzić walki o supremację w społecznej przestrzeni, skupmy się na aktywnym głoszeniu prawdy i otwieraniu naszych domów, łącząc w naszej retoryce bezkompromisową prezentację prawdy z łagodnością i łaskawością.
Kilka dni temu oglądaliśmy szturm zwolenników Donalda Trumpa na Kapitol. Takie rzeczy oczywiście się zdarzają w różnych częściach świata – w Gwatemali, Tadżykistanie, krajach dawnego bloku sowieckiego, ale w Stanach Zjednoczonych? Jeszcze niedawno wydawało się to nie do pomyślenia. Tak samo z resztą jak wiele innych rzeczy, które dziś wydają się być normą w naszej kulturze. Czyżbyśmy byli świadkami tego, jak ginie bezpowrotnie zachodnia cywilizacja zbudowana na wartościach judeo-chrześcijańskich?
W świecie, w którym gospodarka nie jest kształtowana biblijną etyką, praca szybko stanie się wartością samą w sobie, rządzoną, nie jak chciał Kalwin posłuszeństwem Bogu i chrześcijańskim miłosierdziem, ale raczej bezosobowymi prawami produktywności. I tutaj należy przyznać Weberowi trochę racji. Im dalej od pierwotnego ducha kalwinizmu, tym bliżej do ducha kapitalizmu Webera.
Cóż, nie chcę zanadto rozwlekać tego listu, bo dzisiaj wieczorem zaplanowano kolejną demonstrację. Za chrześcijaństwem miłości, przebaczenia i miłosierdzia, a nie opresji i legislacyjnej agresji. Za wolnością Królestwa Bożego, a nie tworzonym nam przez rządzących piekłem zakazów, nakazów, krat i podzielonych rodzin.
Nasza wiara, choć jak najbardziej zakorzeniona w historii, jest przede wszystkim zakorzeniona w Ewangelii i ponadczasowych realiach życia, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. W to wierzyli reformatorzy. To było fundamentem ich nauczania o pracy i powołaniu.
