Not a member yet? Sign up now
Królestwo rośnie. Od rozmiaru ziarnka gorczycy, powoli i niepowstrzymanie. Nie jak gąsienica, która w pewnym momencie przeobraża się w motyla – nie nagle, przez jakieś wielkie przebudzenie. Zakwas Królestwa, z początku ukryty i nieznaczący, przenika cały świat.
Na pewno są w naszych Kościołach wyborcy różnych partii, a także tacy, którzy w ogóle nie odnaleźli dla siebie reprezentacji politycznej. Chrześcijaństwo nie jest ideologią polityczną ani nie daje szczegółowych recept, jak ma funkcjonować państwo. Ale myślę, że w tym kryje się początek chrześcijańskiej odpowiedzi na problemy podzielonego społeczeństwa.
Z drugiej strony jeżeli pozwolimy innym mówić nam, co mamy robić i jak żyć, to będziemy nieautentyczni, a co za tym idzie, nieszczęśliwi. Zewnętrzne względem nas normy są zatem często przedstawiane jako coś, co stoi na drodze do samorealizacji i musi zostać przezwyciężona. Tradycyjna religia pełna hipokryzji i pustego formalizmu. Konserwatywna etyka seksualna stojąca na drodze prawdziwej miłości. Staroświeckie instytucje, które nie nadążąją za duchem czasów.
W naszym obrazie świata jest wiele do odzyskania. Niczym bohaterowie Srebrnego Krzesła, którym udało się wydostać z Podziemia, musimy na nowo przyzwyczaić się do światła słonecznego. Skonfrontować sceptyczne przekonania, które wchłonęliśmy latami żyjąc w „odczarowanej” rzeczywistości. Ujrzeć świat na nowo – jako znaczącą całość, misterne dzieło ręki Stwórcy, w którym także i my mamy swoje miejsce i cel. W którym cykliczność pór przypomina o śmierci i cudzie zmartwychwstania, a Bóg jest nieustannie obecny, choć często jego drogi wymykają się naszym analitycznym wysiłkom.
Wczoraj wypadła sto dwudziesta czwarta rocznica narodzin C. S. Lewisa, a dokładnie tydzień wcześniej upłynęła pięćdziesiąta dziewiąta rocznica jego śmierci. Mimo upływu lat twórczość Lewisa w żadnym razie nie traci na popularności. Cztery lata temu pisałem o jego chrześcijaństwie po prostu jako projekcie apologetycznym. Twórczość Lewisa nie sprowadza się jednak tylko do obrony wiary chrześcijańskiej. W tę rocznicę narodzin „Jacka,” chciałbym przyjrzeć się trzem ważnym lekcjom z jego książek.
Wbrew niektórym opiniom, pornografia nie posiada żadnych pozytywnych zastosowań, zwłaszcza jeśli chodzi o “bezkolizyjne” rozładowanie nagromadzonego napięcia seksualnego czy doedukowanie się w kwestiach seksualnych. Przeczy wszelkim wartościom moralnym, niszczy społeczeństwa i ludzi jako jednostki, a obecnie niestety silnie wpływa na kształtowanie się kultury głównego nurtu.
Istnieje dziś silna pokusa, by na pandemię spuścić po prostu zasłonę zapomnienia. Zamknąć ten rozdział i wyprzeć go z pamięci, wrócić do normy, jak gdyby nic się nie stało, pozbyć się zooma i przejść wreszcie do planów, które przerwał nam koronawirus. Jednak jeżeli mamy nie zmarnować pandemii, jak brzmiało popularne na początku 2020 roku w chrześcijańskich kręgach hasło, musimy wyciągnąć z niej wnioski.
W sytuacji złożonej manipulacji i masowej propagandy są dwie rzeczy, które możemy zrobić. Pierwsza to tym większe zaufanie Temu, który jest Prawdą, weryfikowanie wiadomości o tym, co dzieje się na świecie, trwanie w modlitwie i Słowie Bożym, dbanie o właściwe priorytety oraz unikanie kompulsywnego karmienia się wątpliwej jakości wiadomościami, zwłaszcza jeśli zaniedbujemy przez to swoje życie duchowe. Druga to wyczulenie swoich zmysłów na techniki manipulacji treścią i zbudowanie sobie systemu obronnego. I zarówno w jednym, jak i w drugim przypadku – wyzbycie się własnej pychy.
Wczoraj wieczorem do późna przeglądałem doniesienia na portalach informacyjnych i wertowałem Twittera. Kiedy się kładłem, było już właściwie jasne, że obudzę się w innej rzeczywistości. Rzeczywistości, w której Rosja dokonuje zupełnie jawnej inwazji na Europejskie państwo. Nie są to już „zielone ludziki”, wojna hybrydowa i oficjalne umywanie rąk, ale atak na skalę, jakiej od dekad mieliśmy szczęście nie oglądać w naszej części świata. Kiedy tak nerwowo odświeżałem Twittera i dodawałem kolejnych ekspertów do listy obserwowanych, w uszach dźwięczały mi słowa piosenki Kwiatu Jabłoni: “I nie wiem o czym myśleć mam / Żeby mi się przyśnił taki świat / W którym się nie boję spać”.
Porównywanie siebie z innymi, budowanie poczucia własnej wartości na swoich talentach czy hobby, trzymanie się kurczowo ideologii, przywiązanie do ludzi … to jedynie kilka rzeczy, na których budujemy swoją tożsamość. Czy jednak zaspokajają one nasze wewnętrzne pragnienie? Co jeśli jestem dziwny i nie jestem w stanie uchwycić się żadnej z powyższych rzeczy? Czy kiedykolwiek będę mógł to zaakceptować? Co mam wtedy robić? Na te i inne pytania odpowiadam jako osoba … w spektrum autyzmu.
Doniesienia ze szkół rezydencyjnych zdają się świadczyć bardziej o usilnych próbach zrobienia z dzieci duchowo-martwych europejskich jednostek chrześcijańskopodobnych, wiedzących jak się przeżegnać i kiedy obchodzi się Boże Narodzenie, niż realnie wierzących, oddanych Bogu i zbawionych chrześcijan, chcących podążać za Chrystusem.
Popularności twórczości Tolkiena towarzyszy inne fascynujące zjawisko — czytają go rzesze ludzi różniących się niezmiernie wiekiem, pochodzeniem, wykształceniem i światopoglądem. Jest ulubioną lekturą zbuntowanych nastolatków oraz statecznych ojców. Upodobali go sobie przedstawiciele skrajnej prawicy, ale był też odczytywany lewicowo. Jest ukochaną lekturą wielu religijnych chrześcijan, ale i inspiracją dla artystów o antyreligijnym światopoglądzie. Stał się częścią popkultury, ale czytają go też wyrafinowani intelektualiści.
Konflikt izraelsko-palestyński póki co się nie zatrzymuje. Trwa od wielu dekad i co pewien czas eskaluje na nowo. Znajdujemy się w czasie kolejnej z takich eskalacji. Jak powinni się w tym wszystkim zachować chrześcijanie? Kogo wspierać? Co mówi o tym Biblia? Postaram się krótko odpowiedzieć na te i inne pytanie z mojej własnej perspektywy oraz zmierzyć się z kilkoma popularnymi twierdzeniami dotyczącymi tego konfliktu, które pojawiają się w środowisku ewangelikalnym.
Raj, o którym śni piosenkarz, uwodzi naszą wyobraźnię pięknem i nęci nasz umysł prostotą, szcze-gólnie wtedy, gdy sami poszukujemy drogi wyjścia z piętrzących się życiowych trudności i zastana-wiamy się, czy szaleństwo, w którym tkwimy kiedykolwiek się skończy. Świat bez morderstw, chci-wości i głodu – czy nie powinniśmy właśnie o tym marzyć?
Żyjemy w świecie przesiąkniętym chaosem, ale to właśnie wśród chaosu najwyraźniej widać, to, co jest stabilne. Patrząc na eskalację konfliktów i strach świata przed przyszłością, naprawdę jesteśmy mu potrzebni, nie tylko jako zewnętrzni komentatorzy, ale też jako ci, którzy przynoszą realną nadzieję, potwierdzającą się w naszych słowach i czynach.
