Not a member yet? Sign up now
Razem przyjrzymy się bliżej tajemnicy Wcielenia, niczym drogocennemu diamentowi naszej wiary. Z diamentami bywa tak, że naświetlone z różnych stron wyglądają zupełnie inaczej, eksponując coraz to nowe walory i zasoby piękna, które w sobie chowają. Przyjrzymy się Wcieleniu z 3 różnych stron, aby uzyskać wgląd w 3 powody, dla których nasz Pan przyszedł na ziemię jako człowiek.
Wcielenie Syna Bożego nie było tylko koniecznym warunkiem tego, by mógł umrzeć za nas na krzyżu; samo w sobie było jednym z warunków naszego zbawienia. Dzięki przyjęciu ludzkiej natury Jezus stał się jakby mostem łączącym niebo i ziemię.
Wbrew popularnym twierdzeniom […] chrześcijanie nie zaczerpnęli tej daty od pogan, tak by swoim świętem upamiętniającym narodziny Jezusa zastąpić mające tego dnia miejsce pogańskie obchody. Nie mamy żadnych źródeł, które potwierdzałyby taką narrację. […] Niezależnie od tego, czy był to 6 stycznia czy też 25 grudzień, czy też jakikolwiek inny dzień, chrześcijanie posiadali swoje (niepogańskie) powody, by w tym czasie świętować dzień narodzenia Chrystusa.
Jezus kieruje uwagę ludzi na swojego Ojca w niebie, podtrzymując nauczanie Starego Testamentu o istnieniu jednego Boga. Jednocześnie co chwilę widzimy Go w sytuacjach albo słyszymy z Jego ust wypowiedzi, które coraz mocniej ukazują Jego samego jako Boga – jako osobę różną od Ojca, ale jednocześnie istniejącą z Nim w tajemniczej jedności.
Protestanci nierzadko spotykają się z zarzutem, jakoby korzystali z Pisma Świętego w sposób bezprawny, gdyż rzekomo stanowi ono wyłączną własność Kościoła Rzymskiego i to od niego zwolennicy reformacji zaczerpnęli nieomylną wiedzę na temat tego, które księgi wchodzą w skład kanonu. Czy taka narracja jest w istocie uzasadniona? Skąd możemy być pewni, że posiadamy w naszych Bibliach właściwe księgi? Czy kanon Pisma jest samouwierzytelniający się, czy zależy od orzeczenia zewnętrznej instytucji? Czy rzeczywiście to Kościół Rzymski dał nam Biblię? Odpowiedzi na te niebłahe pytania znajdziecie w kolejnej rozmowie stołowej, w której uczestniczą nasi redaktorzy – Damian Dziedzic i Konrad Buzała.
W tym, krótkim artykule chcę się podzielić kilkoma swoimi uwagami dotyczącymi czytania różnych wersji Biblii z dziećmi oraz przedstawię 5 moich ulubionych książek w tej kategorii. Mam nadzieję, że ten tekst może się okazać pomocny przy dokonywaniu zakupów świątecznych lub urodzinowych. Jeśli chcesz kupić Biblię dla dzieci to kup solidną!
Jeśli chcemy mówić o treści wiary chrześcijańskiej, musimy zacząć od mówienia o Bogu. To On jest źródłem wszystkich rzeczy; to On podtrzymuje istnienie świata i kieruje nim w najdrobniejszych szczegółach; to ukazanie Jego chwały jest ostatecznym powodem naszego istnienia. Bóg nigdy nie jest środkiem do celu – On sam w sobie jest zarówno początkiem, jak i celem.
Jestem przekonany, że rozważanie treści wiary chrześcijańskiej w tak uporządkowany sposób, jak proponuje to Credo apostolskie, mogłoby przynieść wiele korzyści zarówno naszym zborom, jak i nam jako indywidualnym wierzącym. Dlatego tym właśnie zamierzam się zająć w serii artykułów, którą rozpoczyna niniejszy tekst.
Protestanci nierzadko spotykają się z zarzutem, jakoby korzystali z Pisma Świętego w sposób bezprawny, gdyż rzekomo stanowi ono wyłączną własność Kościoła Rzymskiego i to od niego zwolennicy reformacji zaczerpnęli nieomylną wiedzę na temat tego, które księgi wchodzą w skład kanonu. Czy taka narracja jest w istocie uzasadniona? Skąd możemy być pewni, że posiadamy w naszych Bibliach właściwe księgi? Czy kanon Pisma jest samouwierzytelniający się, czy zależy od orzeczenia zewnętrznej instytucji? Czy rzeczywiście to Kościół Rzymski dał nam Biblię? Odpowiedzi na te niebłahe pytania znajdziecie w kolejnej rozmowie stołowej, w której uczestniczą nasi redaktorzy – Damian Dziedzic i Konrad Buzała.
Porównywanie siebie z innymi, budowanie poczucia własnej wartości na swoich talentach czy hobby, trzymanie się kurczowo ideologii, przywiązanie do ludzi … to jedynie kilka rzeczy, na których budujemy swoją tożsamość. Czy jednak zaspokajają one nasze wewnętrzne pragnienie? Co jeśli jestem dziwny i nie jestem w stanie uchwycić się żadnej z powyższych rzeczy? Czy kiedykolwiek będę mógł to zaakceptować? Co mam wtedy robić? Na te i inne pytania odpowiadam jako osoba … w spektrum autyzmu.
Ważne jest więc, abyśmy dostrzegali, że cała historia Kościoła jest naszą historią. Nie tylko historia naszego zboru, nie tylko historia naszej denominacji, nie tylko historia Kościołów protestanckich, ale także historia Kościoła średniowiecznego i Kościoła starożytnego. Kościół powszechny wszystkich wieków jest naszym Kościołem!
Biblia jest naturalnie bardzo ważna dla każdego świadomego swojej wiary chrześcijanina. Wierzymy, że nie jest to zwykła książka, ale Boże Słowo skierowane do ludzi. Jednak w powszechnej świadomości coraz częściej Pismo Święte jawi się raczej jako książka napisana przez ludzi naprutych winem i palących jakieś zioła, jak była łaskawa ją określić popularna wokalistka. Czy słusznie? Przyjrzyjmy się kilku przekonaniom na temat Biblii, które – na ile mogę to stwierdzić na podstawie własnych doświadczeń – są dziś całkiem popularne.
Jako chrześcijanie żyjący w XXI wieku znajdujemy się w wyjątkowej sytuacji, ponieważ każdy z nas może czytać Pismo Święte samodzielnie, we własnym języku. To przywilej, którego nie mieli nasi bracia i siostry przez większą część historii Kościoła! Wiele osób nie wie jednak, jak zacząć z tego przywileju korzystać. Przeczytać całą Biblię od deski do deski? Każdego dnia wybierać losowy fragment i rozważać go przed snem? I skąd możemy wiedzieć, że interpretujemy Biblię prawidłowo? W znalezieniu odpowiedzi na te i inne podobne pytania może ci pomóc poniższych dziesięć zasad…
Naśladowanie (niem. Nachfolge) zostało napisane w trakcie zmagań lat 30-tych. Bonhoeffer pracował nad nią między innymi jako wykładowca w Finkenwalde. Książka ukazała się w 1937 roku — tym samym, w którym Gestapo zamknęło seminarium w Finkenwalde. Owo tło historyczne nadaje książce Bonhoeffera wymiaru politycznego. Bonhoeffer podejmuje w Naśladowaniu ostrą krytykę stanu współczesnego sobie chrześcijaństwa. Podatność niemieckiego Kościoła na ideologię nazizmu wpisuje się niewątpliwie w krytykę Bonhoeffera i jest dla niej istotnym kontekstem, ale Naśladowania nie można w żadnym razie zredukować do odpowiedzi na wydarzenia polityczne tamtego czasu.
„Czy jesteśmy razem?” to publikacja, po którą nie można nie sięgnąć, będąc świadomym swojej wiary protestantem. W związku z tym pozostaje mi wyrazić wdzięczność względem Wydawnictwa MW, które okazało się gotowe nam to umożliwić, nie zapominając o świetnej jakości tłumaczeniu i gustownej okładce.
