Not a member yet? Sign up now
Jestem przekonany, że studiowanie Biblii w językach oryginalnych ma ogromną wartość. Nie da się w przekładzie zawrzeć wszystkich odcieni znaczeniowych pierwowzoru. Jednak jako chrześcijanie powinniśmy być tak samo mocno przekonani o tym, że Ewangelia o Jezusie Chrystusie zasadniczo daje się tłumaczyć.
Dlaczego jestem chrześcijaninem? Dawniej chrześcijaństwo było “domyślną” religią dla większości Polaków, jednak we współczesnym globalnym i zsekularyzowanym świecie nie jest to już oczywiste. Czemu mam być chrześcijaninem, a nie na przykład muzułmaninem lub buddystą? Dlaczego w ogóle wierzyć w Boga? Podczas tej rozmowy stołowej troje redaktorów NDJ dzieli się swoimi powodami, dla których wybrali chrześcijaństwo.
Jeżeli istnieje Bóg, czemu na świecie jest tyle zła? Jak wierzyć w to, czego uczy Biblia, wobec odkryć współczesnej nauki? Czy jedna religia może rościć sobie prawo do bycia jedyną drogą do zbawienia? Timothy Keller jest pastorem kościoła prezbiteriańskiego na Manhattanie i tego typu pytania są jego chlebem powszednim. Jego kościół odwiedza wielu młodych, świetnie wykształconych i zupełnie niereligijnych nowojorczyków. (…) Wielu z nich zostało członkami parafii prezbiteriańskiej Odkupiciela.
Znacznie mniej znaną, jak mi się zdaje, postacią jest natomiast rodzony brat Christophera — Peter Hitchens. Peter, podobnie jak jego brat, jest dziennikarzem i publicystą. Podobnie jak Christopher, Peter również przez pewien czas był ateistą, jednak w przeciwieństwie do swojego brata na późniejszym etapie swojego życia nawrócił się na chrześcijaństwo. (…) “Wściekli na Boga” jest pomyślane jako odpowiedź na słynną książkę Christophera.
Mianem Ojców Kościoła określamy pisarzy chrześcijańskich, którzy tworzyli w pierwszych wiekach chrześcijaństwa. Czy jednak lektura ich pism może przynieść jakiś pożytek współczesnym chrześcijanom? Dlaczego ktoś, kto nie jest zawodowym historykiem, miałby chcieć sięgnąć do ich twórczości? W tej rozmowie stołowej Konrad Buzała i Damian Dziedzic, członkowie redakcji NDJ, przekonują, że warto!
(…) w tej historii ostatecznie każdy z nas jest Onezymosem. Każdy z nas przez życie w grzechu uciekł od Boga, który, jako nasz prawowity właściciel, ma wszelkie prawo, by nas ukarać. Jeśli jednak spotkamy na swojej drodze Chrystusa…
Boża Chwała i Kościół łączą się ze sobą nie tylko w bezpośredni sposób. Kościół i chrześcijanie są również tymi poprzez których nie-Kościół oddaje Bogu chwałę. Uwielbienie Boga odbywa się zarówno w Kościele, jak i przez Kościół.
Prawdziwych naśladowców Chrystusa można poznać po tym, że są świadomi swojej grzeszności oraz potrzeby Bożego przebaczenia. Nawrócenie — odwrócenie się od swoich grzechów i zwrócenie się do Boga — nie ma miejsca jedynie na początku naszego chrześcijańskiego życia. Przeciwnie, całe życie chrześcijanina jest ciągłym nawracaniem się, wyznawaniem swoich grzechów oraz doświadczaniem na nowo Bożej łaski.
Odpowiadając na tytułowe pytanie artykułu, należy na nie udzielić odpowiedzi przeczącej – dostępny materiał dowodowy pozwala orzec, że Hieronim ze Strydonu nie wierzył w istnienie czyśćca.
Wbrew niektórym opiniom, pornografia nie posiada żadnych pozytywnych zastosowań, zwłaszcza jeśli chodzi o “bezkolizyjne” rozładowanie nagromadzonego napięcia seksualnego czy doedukowanie się w kwestiach seksualnych. Przeczy wszelkim wartościom moralnym, niszczy społeczeństwa i ludzi jako jednostki, a obecnie niestety silnie wpływa na kształtowanie się kultury głównego nurtu.
Istnieje dziś silna pokusa, by na pandemię spuścić po prostu zasłonę zapomnienia. Zamknąć ten rozdział i wyprzeć go z pamięci, wrócić do normy, jak gdyby nic się nie stało, pozbyć się zooma i przejść wreszcie do planów, które przerwał nam koronawirus. Jednak jeżeli mamy nie zmarnować pandemii, jak brzmiało popularne na początku 2020 roku w chrześcijańskich kręgach hasło, musimy wyciągnąć z niej wnioski.
Być chrześcijaninem, bowiem, to spotkać zmartwychwstałego Jezusa. Większość z nas nie spotyka go w tak samo namacalny sposób, jak uczniowie na drodze do Emmaus, ale spotykamy go nie mniej realnie, kiedy jest nam zwiastowany. Spotykamy go na kartach Pisma Świętego, które — jak nauczył swoich pierwszych naśladowców — składają świadectwo o nim. Spotkanie to zawsze jest brzemienne w skutki. Nikt, kto spotkał na swojej drodze zmartwychwstałego Jezusa, nie wyszedł z tego spotkania nieodmieniony.
W sytuacji złożonej manipulacji i masowej propagandy są dwie rzeczy, które możemy zrobić. Pierwsza to tym większe zaufanie Temu, który jest Prawdą, weryfikowanie wiadomości o tym, co dzieje się na świecie, trwanie w modlitwie i Słowie Bożym, dbanie o właściwe priorytety oraz unikanie kompulsywnego karmienia się wątpliwej jakości wiadomościami, zwłaszcza jeśli zaniedbujemy przez to swoje życie duchowe. Druga to wyczulenie swoich zmysłów na techniki manipulacji treścią i zbudowanie sobie systemu obronnego. I zarówno w jednym, jak i w drugim przypadku – wyzbycie się własnej pychy.
Historia świata, jaki znamy, pewnego dnia dobiegnie końca. Dojdzie do tego jednak nie przez zmiany klimatyczne, wybuch potężnej bomby atomowej lub wypalenie się Słońca. Koniec świata będzie związany z powrotem Jezusa Chrystusa.
Wczoraj wieczorem do późna przeglądałem doniesienia na portalach informacyjnych i wertowałem Twittera. Kiedy się kładłem, było już właściwie jasne, że obudzę się w innej rzeczywistości. Rzeczywistości, w której Rosja dokonuje zupełnie jawnej inwazji na Europejskie państwo. Nie są to już „zielone ludziki”, wojna hybrydowa i oficjalne umywanie rąk, ale atak na skalę, jakiej od dekad mieliśmy szczęście nie oglądać w naszej części świata. Kiedy tak nerwowo odświeżałem Twittera i dodawałem kolejnych ekspertów do listy obserwowanych, w uszach dźwięczały mi słowa piosenki Kwiatu Jabłoni: “I nie wiem o czym myśleć mam / Żeby mi się przyśnił taki świat / W którym się nie boję spać”.
